Dziecko, o ile jest zdrowie, rodzi się z naturalną swobodą wyrażania swoich potrzeb – ono nie tyle ma potrzebę, co jest swoją potrzebą. Gdy jest głodne, daje o tym znać całą/całym sobą, gdy doświadcza jakiegokolwiek dyskomfortu fizycznego bądź psychicznego, bez zahamowań informuje o tym wszelkimi dostępnymi sposobami, spragnione dotyku czy bliskości, nieustępliwie się o nie upomina.

 

Ograniczenie w ekspresji potrzeb może nastąpić dopiero w zetknięciu z nie dość uważnym, niewystarczająco zgranym,  bądź jawnie zaniedbującym opiekunem/ środowiskiem. O ile skrojona na miarę możliwości dziecka frustracja jest rozwojowa, o tyle frustracja ciągła i nadmiarowa powoduje, że wołanie dziecka zamiera a jego wyciągnięte w geście sięgania ramiona opadają.

 

Jako dorośli, nawet jeśli nieświadomie, to pragniemy powrotu do otwartego wyrażania swoich potrzeb oraz swobodnego zaznaczenia własnych granic.  Chcemy kochać i być kochanymi, czuć żywą wymianę ze światem i innymi ludźmi, zaspokajać swoje pragnienia, przyjemności, mieć bliskie i sycące relacje z najbliższymi. Na drodze do zaspokojenia stają nam jednak nagromadzone przez lata obrony, lęki i zahamowania.

 

Na warsztacie będziemy mieli okazję powiedzieć sobie, ważnym postaciom z naszej przyszłości lub innym uczestnikom:

• POTRZEBUJĘ! – ze złością, tak aby dać upust nagromadzonemu zaprzeczaniu i aby ktoś wreszcie nas usłyszał;

• POTRZEBUJĘ… – ze smutkiem, który pozwoli opłakać od dawna być może wypierane pragnienia i własny głód;

• NIE POTRZEBUJĘ! – aby zobaczyć, jak bronimy się przed kontaktem z własnymi potrzebami;

• ZA PÓŹNO! ‒ żeby wyrazić żal do tych, którzy nie dali nam tego, czego potrzebowaliśmy kiedyś;

• CHCĘ! – z dziecięcą zachłannością lub

• CHCĘ… – niepewnie, bo może wypowiadamy te słowa po raz pierwszy od bardzo dawna;

• CHCĘ BYĆ BLIŻEJ / DALEJ ‒ sprawdzając, na ile chcemy na dziś dopuścić drugą osobę do siebie, swojego zranienia, na ile pozwolimy, by zobaczyła również nasze potrzeby

 

A wszystko to, by finalnie dotrzeć do swojego dzisiejszego POTRZEBUJĘ, usłyszeć je w sobie i dać usłyszeć je innym.